Prof. Wanda Wiłkomirska
Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w wieku 7 lat. W 1947 ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi w klasie skrzypiec Ireny Dubiskiej, a w 1949 - u Ede Zathureczky'ego w Akademii im. Ferenca Liszta w Budapeszcie. Jej pedagogami byli także Eugenia Umińska i Tadeusz Wroński w Warszawie oraz Henryk Szeryng w Paryżu. Jest laureatką czterech międzynarodowych konkursów: w Genewie (1946), w Budapeszcie (1949), Konkursu Bachowskiego w Lipsku (1950) i Konkursu im. Wieniawskiego w Poznaniu (1952).
Koncertowała na pięciu kontynentach, dając recitale i grając z czołowymi orkiestrami pod batutą takich mistrzów jak Otto Klemperer, Leonard Bernstein, Carlo Maria Giulini, John Barbirolli, Kurt Masur, Wolfgang Sawallisch, Zubin Mehta. Zajmowała się też kameralistyką, grając z rodzeństwem jako "Trio Wiłkomirskich", a także z Marthą Argerich, Danielem Barenboimem, Gidonem Kremerem, Mischą Maisky'm.
Przez 22 lata była solistką Filharmonii Narodowej w Warszawie, towarzysząc orkiestrze w jej podróżach, bywała też zapraszana na tournées przez inne orkiestry polskie i zagraniczne. Jako solistka brała udział w inauguracji odbudowanej po wojennych zniszczeniach Filharmonii Narodowej w Warszawie, w otwarciu Barbican Hall w Londynie, dała inauguracyjny recital oraz wystąpiła na pierwszym koncercie orkiestry Sydney Symphony w Operze w Sydney.
Wanda Wiłkomirska była pierwszą wykonawczynią licznych utworów kompozytorów polskich, niemieckich i australijskich; niektóre z nich były jej dedykowane. Na pierwszym Festiwalu Muzyki Polskiej w Warszawie w 1951 dała prawykonanie V KONCERTU SKRZYPCOWEGO Grażyny Bacewicz, na Festiwalach "Warszawska Jesień" wykonała po raz pierwszy m. in. EKSPRESJE Tadeusza Bairda, DIALOGHI Augustyna Blocha, koncerty skrzypcowe Zbigniewa Bargielskiego i Zbigniewa Bujarskiego, CAPRICCIO Krzysztofa Pendereckiego.
Nagrywała dla EMI, Deutsche Grammophon, Polskich Nagrań, Philipsa, Hungarotonu i innych wytwórni. Za swoją muzyczną działalność otrzymała wiele medali, nagród i wyróżnień, z których najbliższa jej sercu jest nagroda za propagowanie muzyki Karola Szymanowskiego w świecie.
W 1983 przyjęła profesurę w Hochschule für Musik Mannheim-Heidelberg; odtąd praca pedagogiczna stała się jej pasją. Wanda Wiłkomirska prowadzi kursy mistrzowskie w różnych krajach, jest zapraszana do jury prestiżowych konkursów, na przykła Karla Flescha w Londynie, Jacquesa Thibaud w Paryżu, Piotra Czajkowskiego w Moskwie, ARD w Monachium, Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Obecnie prowadzi klasę w Sydney Conservatory of Music, starając się połączyć pracę pedagogiczną z koncertami.
Wanda Wiłkomirska gra na skrzypcach Petrus Guarnerius, Wenecja 1734.
Wanda Wiłkomirska jest prawdziwą legendą polskiej wiolinistyki. Urodzona w rodzinie znanych muzyków warszawskich zaczęła grać na skrzypcach w wieku pięciu lat. Uczyła się u najwybitniejszych polskich pedagogów skrzypiec, studiowała też w Budapeszcie u Ede Zathureczky'ego i w Paryżu u Henryka Szerynga. Próbowała również śpiewu, gry na fortepianie i dyrygentury. Jako młoda dziewczyna zdobywała laury na międzynarodowych konkursach i zdobyła międzynarodową sławę. Grała ze wspaniałymi orkiestrami i wielkimi dyrygentami, w najsłynniejszych salach koncertowych świata. Jej dorobek artystyczny jest imponujący, karierę miała olśniewającą, a życie niezwykle barwne i burzliwe. W Polsce była najwybitniejszą skrzypaczką, nieodmiennie wzbudzała entuzjazm publiczności, dla niej stworzono etat solistki Filharmonii Narodowej. Po 13 grudnia 1981 roku, w stanie wojennym, wyjechała z kraju. Wróciła dopiero po upadku komunizmu, w 1990 roku. Na "Warszawskiej Jesieni" w 1990 roku Wanda Wiłkomirska grała KONCERT SKRZYPCOWY innego politycznego emigranta, Andrzeja Panufnika, który też przyjechał wtedy do Polski po latach - pierwszy raz od 1954 roku.
Niestety, Wanda Wiłkomirska zrezygnowała z koncertowania. Prowadzi kursy mistrzowskie na całym świecie. Obecnie prowadzi klasę skrzypiec w Sydney Conservatory of Music.